تلاقي اشک و لبخند .

تلاقي اشک و لبخند، چشم هاي بسته ،سکوتي سرشار از عشق، بلنداي نگاهي از مهر، زمزمه ي آيينه ها

مي شکفد بهار در چشم هاي باران و عمق دلتنگي که وسعتش را به رخ چشمانت مي کشاند

همچون کودکي مضطرب در دل کوير وحشت، آنگاه که زانوان خسته از نا اميدي بر زمين مي گذارد و

دستاني تهي که ستون افکار به درد نشسته . خنکاي آبي زلال در کوير سوخته و خسته .

محو مي کند از وجود تمام خستگي سالها دويدن و هراسيدن را .

لحظاتي چون پروانه اي که از پيله ي تنيده بر روزهاي بودن رها شده و بال زدن عشق را در شوق آسمان آبي به ذوق سرشار از رهايي

و عشق . به جان نقش مي زني بودن در دل عشقي پاک و طوفاني را

کبوتري که پرواز را از ياد برده ، حال زير باران چشمها در خروش رعد نهان دل به درياي طوفاني مي زند 

 آرام مي گيرد در آبي بي کرانه ي هستي ،رهاي رها، خالي از سنگيني تمام غمها .

 در آرامش لحظات طوفاني  ،در نفوذ دلتنگي تا عمق باورهاي احساس ،درحسي سبک از تمام غصه ها ،در رهايي از تمام دلتنگي ها آرام

و بي صدا لبخند مهمان چشمهاي باران ميشود .

 آرام ميکند خنکاي زلال عشق ،کوير تشنه .

مي بارد چشمهاي پاييزي در دل بهار در لبخند اشک .