ترنم هاي بي قرار .

قدمهايش بلند است و دستانش ستاره هاي آسمان را مي چيند.

مضطرب که ميشود موهايش در شيطنت باد دشت افکار را به تحسين وا مي دارد .

چشماني که دريا را وامدار است،  نه به رنگ که به وسعت ترنم هاي بي قرارش .

 باران که مي بارد بوي نم خاطرات صداي ناودان . سکوت شب و ضربه هاي احساس به پنجره ي گشود بر نگاه آفتاب .

رنگين کماني از باران تيله هاي آفتابي. به رقص مي آورد حريري آويخته بر فراسوي ابرها .

پاييز شاعرانه هايش را به دست رهگذران جاده ي عمر مي سپارد و

خود نشسته بر نيمکت چوبي تفکر نجوا مي کند زمزمه هايي مبهم

صداي خش خش برگ هايي که قدمهاي رهگذران را بر جان زمين مي نشاند بر هم مي ريزد افکار نگاهش را .

و باز قدمهاي بلند عمر است که انتهاي جاده ي بودن را نشانه ي نگاه خود دارد

غروب آرام زمزمه هاي دلتنگيش را به دل آسمان مي سپارد شايد رنگ ببازد در دل سياه شب .

پاياني ندارد ترنم هاي .