فيروزه ي يادها .

به سپيده دم چشمان سحر، تا انتهاي ظلمت افکار تهي انديشه رفت . نه غواص ماهر است و نه باغبان زمستان ديده از

گذرگاه انديشه قابي به نماي دل  با تجارت آواها بيگانه است ،دل در مسير زرورق بازار نسپرده

در هياهو ها، سکوت را مي جويد و در فرياد آرامشي از جنس طوفان مي خواهد

 در دل جنگلهاي انبوه از هيچ و پوچ ، دلي پر از تهي کوير را قاب نگاه باران دارد .

 بر فراز بالهاي گسترده ي عقاب  بر آسمان نيلگون، پرستوي بهار را نقش بر آسمان مي بيند .

و از دل رنگهاي به فخر نشسته ي رنگين کمان ، تک  رنگ آبي را نقش بر فيروزه ي يادها، وديعتي از ياسي سپيد دارد

 به قافيه ي دشت ها در رديفي از غزلهاي ناب، پيرو شهد عشق، ترانه ي غرور نسروده در حراج کده ي دنيا سروده ي

 چشمها در باور نجابت در قلب تنيده ي کوير را ، به حراج فراموشي نسپرده .

به محکي از . خط آزمون زد گزينه هاي باورش را مشابهي نبود، نمونه اي از توهم رؤيا نيافت، احتمالي از ادغام

مبهم و روشن هم نبود،  تنها گزينه،  يافته ي دل بود بر واژه اي از صداقت .

 گزينه اي که معلم سخت گير روزگار هم نتوانست حصر قرمز بر آن بکشد، يا در هياهوي افکار به هيچ تبديل شود

در واژه هايي غريب از روزمرگي ها و آشنا با چشمان سحر ماند ماندگاريش و جاي گرفت در امن ترين نقطه ي دنيا به دور از

نقطه ي پر چرخش پرگار روزگار .